Βίρτζιλ Φαν Ντάικ. Αν σήμερα είμαι αυτός που είμαι, το οφείλω μόνο στη μητέρα μου.

«Ήμουν ακόμη ανήλικος, ήμουν δεκαέξι ετών, όταν μοιραζόμουν μεταξύ ποδοσφαίρου και δουλειάς…
Προπόνηση με την Βίλεμ και μετά τρέξιμο με το ποδήλατο και στο εστιατόριο για να προλάβω.
Ήμουν στο πλύσιμο των πιάτων μέχρι αργά το βράδυ, η οικογένειά μου χρειαζόταν χρήματα και σήκωσα τα μανίκια.
Μετά από λίγο καιρό ο ιδιοκτήτης του συλλόγου μου ζήτησε να σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο για να κερδίζω περισσότερα χρήματα στο εστιατόριο.
Μου είπε ότι το ποδόσφαιρο ήταν ένας κόσμος για λίγους,όχι για μένα, αλλά δεν ήθελα να τα παρατήσω.
Όταν ήμουν 21 ετών, διαγνώστηκα με οξεία περιτονίτιδα που είχε προκαλέσει λοίμωξη στα νεφρά.
Θυμάμαι ότι νοσηλεύτηκα και έβλεπα μόνο τους σωλήνες που συνδέονται με το σώμα μου, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Τέτοια στιγμή, οι χειρότερες σκέψεις στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου.
Η ζωή μου ήταν σε κίνδυνο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι περισσότεροι από τους ασθενείς πεθαίνουν.
Έτσι αποφάσισα να αρχίσω να γράφω τη διαθήκη μου…
Σε περίπτωση που πέθαινα, θα άφηνα τα χρήματα που κέρδισα στη μητέρα μου.
Είδα το βλέμμα της απελπισμένης μητέρας μου, δίπλα στο κρεβάτι μου και μαζί προσευχηθήκαμε πολύ, προετοιμαζόμενοι για τα χειρότερα.
Εκείνη την εποχή έπαιζα στην Γκρόνινγκεν και σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα αν σωθώ, γιατί ήθελα να είμαι κοντά στη μητέρα μου.
Δεν μπορούσα να τη βλέπω μόνο μια φορά το μήνα.
Ήρθε και χάιδεψε το πρόσωπό μου και είπα…
«Θέλω να είμαι μαζί σου και να μην σε αφήσω ποτέ ξανά».
Μου είπε…
«Μην τα παρατάς, θα δεις ότι θα σώσεις τον εαυτό σου και θα κάνεις μια μεγάλη καριέρα.
Υποσχέσου μου».
Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι θα γίνω κάποιος και το έκανα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, καθώς πάλευα μεταξύ ζωής και θανάτου.
Οι γιατροί με εγχείρησαν και κατάφερα να σώσω τον εαυτό μου.
Αν σήμερα είμαι αυτός που είμαι, το οφείλω μόνο στη μητέρα μου».
Βίρτζιλ Φαν Ντάικ

Πηγή