Σαράντα μέρες περιδιαβάζαμε το Άγιον Όρος κι όταν τελεύοντας πια τον κύκλο ξαναγυρίζαμε, παραμονή Χριστούγεννα, στη Δάφνη να φύγουμε, το πιο απροσδόκητο, το πιο αποφασιστικό θάμα μας περίμενε: μέσα στην καρδιά του χειμώνα σ’ ένα φτωχό περιβολάκι, μια μυγδαλιά ανθισμένη!
Άρπαξα το φίλο μου από το μπράτσο, του ‘δειξα το ανθισμένο δέντρο.
– Τυραννούσαν την καρδιά μας Άγγλε, είπα, σε όλο μας ετούτο το προσκύνημα, πολλά και πολύπλοκα ρωτήματα και τώρα να η απάντηση!
Ο φίλος μου κάρφωσε το γαλάζιο μάτι του απάνω στην ανθισμένη μυγδαλιά – έκαμε το σταυρό του, σα να προσκυνούσε άγιο θαυματουργό κόνισμα, και κάμποση ώρα έμεινε άλαλος.
Κι ύστερα,αργά:
– Ένα τραγούδι, είπε, ανεβαίνει στα χείλια μου – ένα πολύ μικρό τραγούδι, ένα χαϊκάι.
Κοίταξε πάλι τη μυγδαλιά:
– Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό. Κι η μυγδαλιά άνθισε.»
Νίκος Καζαντζάκης – Άγγελος Σικελιανός
(‘Αναφορά στον Γκρέκο’)
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια