Δεν ένιωσα ποτέ σταρ. Κάποτε,
γυρίζαμε σκηνές για μια ταινία.
Στην πλατεία της πόλης ήταν ένα
μαγαζί που έφτιαχνε λουκουμάδες.
Στο διάλειμμα μπήκα μέσα με το
συνεργείο – εγώ έκανα περισσότερο
παρέα με τα παιδιά του συνεργείου.
Τρώγαμε, ήταν μέρα, είχε φως έξω.
Καθόμουν προς τα μέσα,
με γυρισμένη την πλάτη σε κάτι
παραθυράκια που είχε το μαγαζί,
και ξαφνικά νιώθω να σκοτεινιάζει.
Κάνω έτσι,
είχε γεμίσει η πλατεία και το μαγαζί
από τον κόσμο που είχε μαζευτεί.
Μ’ έπιασε πανικός
και σηκώθηκα να φύγω.
Όπως προχωρούσα
και άνοιγε ο κόσμος για να περάσω,
μου φώναζαν: ‘Γεια σου Νικόλα”.
Όπως περνάω λοιπόν, και λέω:
”Ευχαριστώ”, ”Γεια σας”,
ακούω μια γυναίκα
να λέει στη διπλανή της: ”Μιλάει”.
Σαν να μην ήμουν δηλαδή
κανονικός άνθρωπος,
και ήταν έκπληξη ότι μιλούσα.
Αυτό σε κάνει να λες:
«Τι γίνεται εδώ»
via Πρόσωπα. tovima. gr Απόσπασμα από συνέντευξη στον Θανάση Λάλα.
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια