Είναι βαριά η ζέστη των ημερών για εμάς τα ζώα που φέρουμε γούνα. Ένιωσα, λοιπόν…


Είναι βαριά η ζέστη των ημερών για εμάς τα ζώα που φέρουμε γούνα. Ένιωσα, λοιπόν, την ανάγκη να μοιραστώ κάτι που αποπνέει κρύο και χειμώνα. Αναδίφησα στη μακρά λίστα μου των καταχωρημένων λογοτεχνικών κειμένων… και κατέληξα σε κάτι κλασικό κι αγαπημένο. Μεταφερόμαστε στα τέλη του 18ου αιώνα – σε ένα επικών διαστάσεων ποίημα που αναφέρεται στο μακρινό ταξίδι ενός καραβιού, πέρα ως τις απόμερες θάλασσες του παγωμένου Νότου… Έχετε μαντέψει πού αναφέρομαι, ε; Το καράβι έχει χαθεί καταμεσής θεόρατων πάγων και τα πάντα μοιάζουν χαμένα… ώσπου κάνει την εμφάνισή του, πέρα στον ορίζοντα, ένα πουλί: ένα άλμπατρος…

«ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΡΤΙΑ να γέρνουν
Την πρώρα βυθισμένη στο νερό,
Σαν τον κυνηγημένο μ’ ουρλιαχτά
Και με χτυπήματα, που ακόμη
Μες στη σκιά του εχθρού του τρέχει
Και το κεφάλι ρίχνει προς τα μπρος,
Γρήγορα παρασυρόταν το Καράβι,
Βρυχιόταν δυνατά η αντάρα,
Και όλο προς τα νότια φεύγαμε.

Κι έφτασαν τώρα μαζί ομίχλη και χιόνι,
Κι έγινε κρύο τρομερό […]
Και μες απ’ τις μάζες του χιονιού
Που ο άνεμος έσπρωχνε
Οι κάτασπροι έστελναν όγκοι
Μια λαμπεράδα καταθλιπτική:
Ούτε μορφές ανθρώπων, ούτε ζώα
Αναγνωρίζαμε – ο πάγος ήταν παντού. […]

Στο τέλος την ομίχλη διασχίζοντας
Ένας Άλμπατρος ήρθε•
Σα νάταν μια ψυχή χριστιανική
Στ’ όνομα του Θεού τον χαιρετήσαμε. […]
Κι όλο γύρω και γύρω πετούσε.
Με μια έκρηξη σαν κεραυνού
Ο πάγος σκίστηκε• κι ο τιμονιέρης
Μας οδήγησε ανάμεσα!

Κι ένας καλός νότιος άνεμος
Από την πρύμνη φύσηξε•
Ακολουθούσε ο Άλμπατρος
Και κάθε μέρα, για τροφή ή παιχνίδι
Στο κάλεσμα του ναυτικού ερχόταν.»

******

Το πουλί σώζει το καράβι και το πλήρωμά του – ωστόσο οι άνθρωποι δεν σέβονται την παρουσία του. Ο αφηγητής-καπετάνιος το φονεύει, τοξεύοντάς το με μια βαλλίστρα…

«Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΦΥΛΑ, γέρο Ναυτικέ
Απ’ τους δαιμόνους που σε βασανίζουν έτσι!
Γιατί έτσι κοιτάς;» – Με τη βαλλίστρα μου
Τον Άλμπατρος χτύπησα. […]

Και ο ευνοϊκός νοτιάς
Ακόμα φυσούσε στην πρύμνη,
Μα κανένα πουλί δεν ακολούθαγε,
Ούτε καμιά μέρα για τροφή ή παιχνίδι
Ήρθε στο κάλεσμα του ναυτικού.

Είχα κάνει έν’ αποτρόπαιο πράγμα
Και μόνο συμφορά θα έφερνε:
Γιατί όλοι τους έλεγαν πως είχα σκοτώσει
Το πουλί που έκανε την αύρα να φυσά,
Τον άθλιο! λέγαν, το πουλί να σκοτώσει
Που έκανε την αύρα να φυσά!»

*********

Τα αποσπάσματα από την περίφημη «Μπαλάντα του Γέρου Ναυτικού» του Σάμιουελ–Τέιλορ Κόουλριτζ [Samuel Taylor Coleridge, “The Rime of the Ancient Mariner”]. Πρώτη δημοσίευση: 1798, Μετάφραση: Βαγγέλης Αθανασόπουλος και εικονογράφηση Gustave Dore.

Το «πουλί που έκανε την αύρα να φυσά» μπορεί να ιδωθεί σαν μια αλληγορία, όπως περιγράφει ο ποιητής. Μπορούμε όμως να δούμε σε αυτό και μια πρώιμη περιβαλλοντική αναφορά: όταν ο άνθρωπος επεμβαίνει πάνω στη φύση και δέχεται τις συνέπειες αυτής της επέμβασης. Για τον «γέρο-Ναυτικό» πάντως και το ποίημα του Κόουλριτζ, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή…

#fonikokouneli #coleridge

Είναι βαριά η ζέστη των ημερών για εμάς τα ζώα που φέρουμε γούνα. Ένιωσα, λοιπόν... 1


Πηγή


Σου αρέσει; Μοιράσου το με τους φίλους σου!

0 Σχόλια

Your email address will not be published. Required fields are marked *