Η μεγάλη αγκαλιά της δικής μου γιαγιάς ήταν γεμάτη με καλοσύνη…αγάπη… στοργή…συγχώρεση… αναμνήσεις…παραμύθια… Τα χέρια της κι η αγκαλιά της μύριζαν πάντα ,όπως μύριζαν κι οι γλάστρες της, βασιλικό και δυόσμο… Αυτή μου έδειχνε πώς να κάνω τα πρώτα μου βήματα στον κόσμο, κι όταν έπεφτα ,πώς να σηκώνομαι, να μην το βάζω ποτέ κάτω,και να λέω: «δεν πειράζει ό,τι είναι πάνω απ’ τη γη περνάει, εμείς να είμαστε καλά»… Αυτή ήταν ένας ανοιξιάτικος ήλιος που ζεσταινε τη ζωή μου… Μια γενναιόδωρη αγκαλιά, δίχως όρους…
Καλημέρα πατριώτες και καλή δύναμη…
via Δημήτρης Σωτηρίου / Φωτ. Liza Koutsaplis
#philotimo #φιλότιμο
0 Σχόλια