Θυμάμαι μικρός, 7 χρονών, είχα διαβάσει για πρώτη φορά την κλασική ιστορία κόμικς του Καρλ Μπαρκς «Καιρός για Διακοπές» – ήταν καλοκαίρι τότε, σαν και τώρα. Ο Ντόναλντ και τα ανιψάκια πηγαίνουν για διακοπές σ’ ένα υπέροχο δάσος ψηλά στο βουνό, συναντούν έναν τύπο που αδιαφορεί για τις συνέπειες των πράξεών του, το δάσος παίρνει φωτιά – και ο Ντόναλντ ατενίζει το κατεστραμμένο τοπίο της επόμενης μέρας.
Ο εφτάχρονος νους μου είχε κλονιστεί με την ωριμότητα της ιστορίας. Και έκανα, τότε, τις πρώτες συνδέσεις της εικονογραφημένης ιστορίας με την πραγματικότητα: την ειδησεογραφία για τα ετήσια ξεσπάσματα πυρκαγιών, που θυμάμαι ΑΠΟ ΤΟΤΕ. Απορούσα τότε – και απορώ ακόμα. Ίσως αυτή η θλιβερή διαχρονικότητα του φαινομένου να με ώθησε, σήμερα, να ανασύρω αυτή την αγαπημένη ιστορία από παλιά. Ο Μαρξ έλεγε πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα». Τι σόι φαρσοκωμωδία είναι τούτη, όταν κάθε καλοκαίρι σε αυτή τη χώρα καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε τα ίδια και τα ίδια, με μόνη διαφορά την κλίμακα επέκτασης του φαινομένου: από το κακό στο πολύ κακό και από το πολύ κακό στο χείριστο; Και να καταλήγουμε να «χαιρόμαστε» αν «φέτος είχαμε λιγότερες πυρκαγιές από πέρυσι»;
Είναι η φρικαλέα επέμβαση του ανθρώπου στη φύση, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις άθλιες μικροϊκανοποιήσεις του; Είναι η μόνιμη ανικανότητα των πολιτικών που επιμένουν να δίνουν προτεραιότητα στα λάθος πράγματα; Είναι η γενικευμένη απουσία περιβαλλοντικής συνείδησης, ήδη από τα χρόνια της σχολικής εκπαίδευσης; Είναι μήπως ένα τυχαίο φαινόμενο, μια αναπόφευκτη υπενθύμιση της ευμετάβλητης φύσης της πραγματικότητας;
Όχι, δεν έκανα αυτή την ανάρτηση για να «δώσω απαντήσεις». Ας το κάνουν άλλοι, αλλού. Δε με νοιάζουν οι «απαντήσεις». Με νοιάζει και με το παραπάνω όμως η φωνή εκείνων που δεν έχουν ανθρώπινη φωνή. Των φυτών, των ζώων. Δεν έχουν φωνή, κι όμως κραυγάζουν. Τα αφουγκράζομαι και νιώθω πολύ μικρός απέναντί τους.
Προσπαθώ μέσα από αυτή τη σελίδα να «ξεφεύγω» από την πραγματικότητα και τον περισσότερο καιρό αποφεύγω να αναφέρομαι σε αυτήν. Κάποιες φορές όμως η πραγματικότητα με ξεπερνά. Να με συγχωρείς, αναγνώστη, αν δεν ξεφεύγω πάντα.
Δεν έκανα αυτή την ανάρτηση για να δώσω απαντήσεις. Είναι απλά ο εφτάχρονος μέσα μου, που ακόμα απορεί.
#fonikokouneli
0 Σχόλια