ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ μπορεί να βρεθεί, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του, αντιμέτωπ…


ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ μπορεί να βρεθεί, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του, αντιμέτωπος με το θέμα της «ταυτότητας». Εκείνο το μικροσκοπικό ερώτημα που χωράει σε δυο τόσο δα λεξούλες – και η απάντηση του οποίου μπορεί να είναι πελώρια, αχανής, ανεξάντλητη. Το ερώτημα: «ποιος είμαι;»

Τείνουμε να απαντούμε σε αυτό το ερώτημα με τη συνηθισμένη πρακτική: σπρώχνοντας τη σκόνη κάτω απ’ το χαλί. Με άλλα λόγια, δίνοντας γρήγορες κι εύκολες απαντήσεις, πολλές εκ των οποίων προέρχονται άμεσα απ’ τον κοινωνικό μας περίγυρο: είμαι ο τάδε, που ασκεί το τάδε επάγγελμα, που έχει τα τάδε ενδιαφέροντα, που υποστηρίζει τις τάδε κοσμοθεωρίες, κλπ. Κι έτσι φοράμε μια ταυτότητα κατά τον ίδιο τρόπο που κάποιοι φορούν τα ρούχα τους. Το ερώτημα είναι: είναι αυτό το ρούχο η ΔΙΚΗ μας ταυτότητα;

Κάποιοι λογοτέχνες καταπιάστηκαν στα σοβαρά με αυτό το θέμα. Έθεσαν το ίδιο ερώτημα – μα δεν κατέφυγαν στην εύκολη απάντηση. Ένας από αυτούς ήταν ο Λουίτζι Πιραντέλο. Το ακόλουθο απόσπασμα προέρχεται από το περίφημο θεατρικό του «Έξι Πρόσωπα Ζητούν Συγγραφέα» [Sei personaggi in cerca d’autore, 1921]. Είχα παρακολουθήσει, θυμάμαι, φοιτητής, αυτό το θεατρικό – και ένιωθα λες και έχει μετατρέψει το κεφάλι μου σε κάστρο Playmobil, όπου όλα τα ανθρωπάκια ήμουν εγώ… και ταυτόχρονα δεν ήμουν κανένα από αυτά.

Ας δούμε το απόσπασμα. Μιλάει ένας από τους βασικούς χαρακτήρες του έργου.

«ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ και το αληθινό μου δράμα: η πεποίθηση που έχω
—η πεποίθηση που όλοι έχουμε— πως είμαι Ένας. Μονάδα!
Πράμα που δεν είν’ αλήθεια. Γιατί καθένας μας είναι πολλοί
μαζί και όλοι αυτοί ζούνε μέσα μας. Και είμαστε ένας μ’
αυτόν και ένας τελείως διαφορετικός με τον άλλον. Όμως
έχουμε πάντα την ψευδαίσθηση πως είμαστε ένας και ο ίδιος
για όλους, αυτός ο ένας που ευθύνεται για όλες τις πράξεις
μας. Μεγάλη πλάνη αυτό! Και το διαπιστώνουμε όταν, από
καλή συγκυρία, κάποια πράξη μας σκαλώνει και μας αφήνει
μετέωρους. Τότε βλέπουμε πως δεν συμμετείχε όλος ο εαυτός
μας στη συγκεκριμένη πράξη, άρα θα ήτανε φριχτή αδικία
να κριθούμε αποκλειστικά από εκείνη και να βασανιστούμε
για όλη μας τη ζωή, λες κι η ζωή μας ήταν μόνο εκείνη η
όχι ολοκληρωμένη πράξη.»

[μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές]

******

Η απάντηση στο ερώτημα «ποιος είμαι» δεν συνιστά απαραίτητα μια πόρτα που οδηγεί στο χάος. Η κατάληξη μπορεί να είναι στέρεη, να πατάει γερά με τα πόδια της στη γη. Ωστόσο ο κόσμος που ζούμε βιάζεται συχνά να δώσει απαντήσεις. Με αυτόν τρόπο δείχνει λες και φοβάται να θέσει ερωτήματα. Λες και φοβάται ν’ αποκαλύψει πως φέρει μέσα του ένα κομματάκι χάους.

Εδώ το έργο του Πιραντέλο μπορεί να αποβεί πολύτιμος βοηθός. Όχι για να καταλήξουμε στο χάος – μα για ν’ απαλλαγούμε από τις ψευδαισθήσεις και να δημιουργήσουμε τον εαυτό μας. Κανένας δεν μπορεί να σου υποδείξει «ποιος είσαι». Μόνο εσύ μπορείς.

#fonikokouneli #pirandello

ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ μπορεί να βρεθεί, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του, αντιμέτωπ... 1


Πηγή


Σου αρέσει; Μοιράσου το με τους φίλους σου!

0 Σχόλια

Your email address will not be published. Required fields are marked *