«Μα ναι! Όλα βρίσκονται εδώ, κάτω απ’ αυτήν την καταπίεση. Ο καθένας θέλει να επιβάλλει στους άλλους τον κόσμο αυτόν που έχει μέσα του, σαν αυτός να είναι απ’ έξω, και που όλοι πρέπει να βλέπουν με το δικό του τρόπο και που οι άλλοι δεν μπορούν να υπάρχουν εκεί παρά μόνο όπως αυτός τους βλέπει. […]
Τι πραγματικότητα μπορεί να ‘ναι αυτή, που η πλειοψηφία των ανθρώπων κατορθώνει να κατασκευάζει μέσα της; Άθλια, εφήμερη, αβέβαιη. Και να, οι καταπιεστές επωφελούνται! Ή καλύτερα απατώνται, νομίζοντας πως επωφελούνται κάνοντας τους άλλους να δέχονται αυτό το νόημα κι αυτήν την αξία, που εκείνοι δίνουν στον εαυτό τους, στους άλλους, στα πράματα, έτσι ώστε να βλέπουν και να αισθάνονται, να σκέφτονται και να μιλούν με το δικό τους μόνο τρόπο. […]
Απατώνται γιατί στην πραγματικότητα, αγαπητέ μου, δεν καταφέρνουν κατόπι να υποβάλουν τίποτα παραπάνω από λέξεις. Λέξεις, καταλαβαίνεις; Λέξεις, που ο καθένας αντιλαμβάνεται και επαναλαμβάνει με τον τρόπο του. Δεν είναι έτσι που διαμορφώνεται έπειτα η λεγόμενη κοινή γνώμη; Αλίμονο τότε σ’ όποιον βρεθεί, μια καλή πρωία σφραγισμένος με μια απ’ αυτές τις λέξεις που όλοι επαναλαμβάνουν. Μα για πες μου, πως μπορούμε να ‘μαστε ήσυχοι όταν σκεφτόμαστε πως υπάρχει κάποιος, που ταλαιπωρείται να πείσει τους άλλους πως συ είσαι όπως σε βλέπει αυτός και να σε επιβάλλει και στην εκτίμηση των άλλων, ανάλογα με την κρίση που ‘χει κάνει αυτός για σένα και να εμποδίσει τους άλλους να σε δουν και να σε κρίνουν διαφορετικά;»
*****
Λουίτζι Πιραντέλλο, “Ένας, Κανένας και Εκατό Χιλιάδες” [Luigi Pirandello, “Uno, Nessuno e Centomila”, 1926, Μετ: Αγνή Σπηλιώτη-Αγγέλου].
#pirandello, #fonikokouneli
0 Σχόλια