Ποσο ψηλα μπορει να σε παει ενας άνθρωπος, και με το θάνατο του ακομα. Για αυτόν ο θάνατος ήταν μια τυπικη διαδικασία, την ειχε περασει πολλες φορες “δοκιμαστικά” στος εξορίες του.
Σε τάφο τον ειχαν ξαναβάλει θαμμενο με μονο το κεφάλι του εξω για δυο μερόνυχτα επειδή δεν υπέγραφε δηλωση. Γελώντας έλεγε σε συνέντευξη του πως οι αρουραίοι δεν τον πείραξαν την πρωτη νύχτα γιατι δεν καταλάβαιναν “τι ειναι αυτο το πράγμα που δεν ειναι άνθρωπος αλλα ουτε και ζώο” και πως το δευτερο πια βραδυ του επιτέθηκαν κι εκείνος αμυνόταν δαγκώνοντας τους γιατι μονο το στόμα ειχε για αμυνα.
Αυτές τις τρεις ημερες κατάφερε να κανει και παλι ολόκληρη την Ελλαδα να τραγουδά Ελυτη, Ρίτσο, Σεφέρη, Αναγνωστάκη…Ποιητές που τους γνώρισε εκείνος στο λαό για να μας βοηθησει να ανεβουμε “λιγο ψηλοτερα”.
Κι αυτές οι τρεις ημερες ηταν και μια στενάχωρη υπενθύμιση για το που βρισκόταν κάποτε η χώρα, τι μεγάλα μεγέθη διέθετε και που βρέθηκε τελικα. Απο τα μεγάλα μεγεθη στα μικρα και απο τα ακριβά στη φτηνια. Μολις τέλειωσαν τα τραγούδια του Μίκη στην κηδεία του και τα καναλια γύρισαν στο “κανονικό” προγραμμα, προσγειωθηκαμε και παλι απότομα.
Δεν κλάψαμε αυτες τις ημερες για τον Μίκη Θεοδωράκη μονο, κλαψαμε λιγακι και για εμας.
via Δουμανης Θεόφιλος
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια