Πριν από λίγα χρόνια, σε μια ψηφοφορία που πραγματοποίησε ένας ραδιοφωνικός σταθμός, ζητήθηκε από τους ακροατές να επιλέξουν εκείνοι ποιο θεωρούν το πιο ερωτικό ελληνικό τραγούδι όλων των εποχών. Την πρώτη θέση κέρδισε πανηγυρικά ο «Αύγουστος» του Νίκου Παπάζογλου. Οποία έκπληξη…
Το κομμάτι αυτό γράφτηκε για έναν καταπιεσμένο έρωτα που δεν ευδοκίμησε ποτέ. Αν και παντρεμένος, με νεογέννητη κόρη κιόλας, ο εκ Θεσσαλονίκης καταγόμενος μουσικός ερωτεύτηκε μία άλλη γυναίκα και σκεπτόμενος εκείνη έγραψε αυτό το αριστούργημα, που μόνο κάποιον αναίσθητο ή άκαρδο δεν μπορεί να συγκινήσει.
Η ζωή συγχωρεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες, λέει ένα άλλο τραγούδι. Η σύζυγος του Νίκου, Βαρβάρα, μάλλον δεν του κράτησε ποτέ κακία, συγχωρώντας τον -όπως η ζωή- για την έστω κι αμυδρή συναισθηματική του απιστία. Ίσως επειδή ο Παπάζογλου είχε την ευσυνειδησία να μπει στο αυτοκίνητό του, να πατήσει το γκάζι και να φύγει μακριά από «τα λυτά της μαλλιά», προτιμώντας να μετουσιώσει μοναχά σε στίχους και μουσική τα πολύ έντονα αισθήματα που επέπρωτο να νιώσει για μια ξένη γυναίκα, που «σαν καταρράχτης έλουζαν» όλο του το «είναι», μην επιτρέποντας σ’ αυτά να ξεδιπλωθούν σε επικίνδυνο -για την οικογενειακή του ισορροπία- βαθμό.
«Και η σύζυγός σου πώς ένιωσε όταν έμαθε ότι έγραψες ένα τραγούδι για κάποια άλλη γυναίκα; Δεν ζήλεψε, δεν στενοχωρήθηκε;», ρώτησαν κάποτε τον Νίκο.
«Όχι, επειδή ξέρει ότι για εκείνη έχω γράψει όλα τα υπόλοιπα», απάντησε ο ίδιος…»
Επικοινωνιακό τρικ για να γιγαντωθεί ο θρύλος του «Αυγούστου», σαλονικιώτικη ντρίμπλα αλά Κούδας ή απλώς η πραγματικότητα; Σάμπως έχει σημασία; Άλλωστε, ο «Αύγουστος» δεν ανήκει μόνο στον εμπνευστή του, αλλά και σε όλους όσοι ένιωσαν, έστω και για μία φορά, την καρδιά τους να φτερουγίζει από έρωτα, έτοιμη θαρρείς να σπάσει. Τα λόγια του εκφράζουν μια διαφορετική ιστορία για καθένα από εμάς. «Σε ποιαν έκσταση απάνω, σε χορό μαγικό», όπου ο χορός μπορεί να είναι ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, ένα εξωτικό λάτιν, ένα αργεντίνικο τανγκό -αναλόγως την περίσταση. «Μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε». Το όνομα του πλάσματος διαφέρει από ιστορία σε ιστορία. Όπως και τα χαρακτηριστικά του. «Από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως, που μες στα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε». Το χρώμα των ματιών ποικίλλει κι αυτό. Άλλος τα βλέπει πράσινα, άλλος γαλανά, άλλος γκρίζα κι άλλος καστανόμαυρα. «Κι εγώ ο τυχερός που το ‘χει δει». Γιατί η αγάπη είναι λαχείο, που δεν το κερδίζουν όλοι. Γι’ άλλους ο πρώτος αριθμός και για γι’ άλλους μόνο ο λήγοντας…
Ίσως ο πιο συγκλονιστικός στίχος που έχει γραφτεί ποτέ από ελληνικό μολύβι τραγουδήθηκε κι αυτός από τον Νίκο Παπάζογλου:
«Είμαι ένας δείπνος μυστικός, δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός κι είμ’ αδερφός του»…
Το μεγαλείο της μετάνοιας και της συγχώρεσης περιγράφεται σαν παραβολή από το χέρι του Λάζαρου Ανδρέου και αποδίδεται ιδανικά από την ιδιαίτερη, μοναδική φωνή του Νικόλα. Τον προδότη μπορείς να τον κατακρίνεις, να τον στηλιτεύσεις, να τον ρίξεις στην πυρά. Αυτός είναι ο εύκολος δρόμος. Ο δύσκολος είναι να σταθείς στο πλάι του, να γίνεις αδερφός του, να του υποδείξεις το σωστό και εν τέλει να τον συγχωρήσεις. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω, μας δίδαξε ο Ιησούς.
Τρεισήμισι μήνες προτού απλωθεί το αυγουστιάτικο φεγγάρι, στις 17 Απριλίου 2011, δηλαδή μια μέρα σαν και τη σημερινή, φύσηξε βαρδάρης στους αιθέρες και -πριν να τον χορτάσουνε τα μάτια μας- πήρε για πάντα μαζί του τον Νίκο Παπάζογλου. Κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος… Δεν φύσηξε όμως τόσο δυνατά. Γιατί το κόκκινο φουλάρι που πάντοτε φορούσε στο λαιμό και τα τραγούδια του παρέμειναν εδώ και μας κρατούν συντροφιά για τους ένδεκα μήνες του χρόνου κι έναν δωδέκατο.
Τον Αύγουστο…
via Αριστοτέλης Μπενόγλου
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια