ΤΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ. Δυο μικρές λέξεις που συμπυκνώνουν την ψυχολογία της… μισής τουλάχιστον ανθρωπότητας. Από το «θέλω να πάω μια εκδρομή κάπου μακριά από τη ρουτίνα της πόλης», στο «θέλω να ταξιδέψω σε μια άλλη χώρα», φτάνοντας ως το… «θέλω να πάω και να κρυφτώ σε μια άλλη πραγματικότητα, σε κάποια άλλη διάσταση ίσως».
Κι όμως, οι τάσεις φυγής δεν είναι δημιούργημα του… covid. Υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι. Για την ακρίβεια: όσο υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητοποιούν πως η βαβούρα της καθημερινότητας τους ξεπερνά, πως ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος, απρόσωπος και συχνά ακατανόητος, πως ο καλύτερος τρόπος να γίνει υποφερτή αυτή η ακατανοησία είναι μέσω της φαντασίας τους.
Αυτό το γνώριζαν οι συγγραφείς των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων – όταν για πρώτη φορά στην ιστορία ο πληθυσμός της αχανούς αυτοκρατορίας ένιωθε εκείνη την ακατανίκητη ανάγκη για φυγή… διότι για πρώτη φορά ο κόσμος έμοιαζε τόσο μεγάλος και ακατανόητος. Τότε ήταν που έγιναν δημοφιλή τα ταξιδιωτικά μυθιστορήματα… και εμφανίστηκαν οι πρόδρομοι της λογοτεχνίας του φανταστικού.
Ερχόμαστε, λοιπόν, στο σημερινό φοβερό μας απόσπασμα… Ο λόγος στον (πολύ αγαπημένο μου) Λουκιανό και στο βιβλίο του «Αληθινή Ιστορία» [“Ἀληθῆ διηγήματα”] – γραμμένο στη διάρκεια του 2ου αιώνα. Ένα βιβλίο-παρωδία των φαντασμαγορικών ταξιδιωτικών μυθιστορημάτων της εποχής και προάγγελος όλης της φανταστικής λογοτεχνίας.
Για το απόσπασμα που ακολουθεί τα λόγια είναι περιττά. Οι ταξιδιώτες σαλπάρουν σε μια θάλασσα από… γάλα και καταλήγουν σ’ ένα νησί φτιαγμένο από τυρί – όπου κυριαρχεί η βασίλισσα Τυρώ! Και στη συνέχεια συναντούν έναν πληθυσμό που επιπλέει πάνω στο νερό και τους λένε φελλοπόδαρους!…
«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΚΑΜΙΑ τριανταριά μίλια, […] μπαίνουμε σ’ ένα πέλαγο που δεν ήταν νερό, αλλά γάλα κι έζωνε ένα κάτασπρο νησί, γεμάτο αμπέλια. Το νησί αυτό — όπως καταλάβαμε σε λίγο δοκιμάζοντας — ήταν ένα πελώριο πηγμένο τυρί, με περίμετρο κοντά δυόμισι μίλια. Τα αμπέλια ήταν γεμάτα σταφύλια, όταν όμως τα στύψαμε να πιούμε, έβγαζαν γάλα αντί για κρασί. Στο κέντρο του νησιού υπήρχε ένας ναός που, όπως διαβάσαμε στην επιγραφή, ήταν αφιερωμένος στη νεράιδα Γαλάτεια. Όσον καιρό μείναμε εκεί, τρώγαμε το έδαφος και πίναμε το γάλα των σταφυλιών.
Λέγανε πως στα μέρη εκείνα βασίλευε η Τυρώ, κόρη του Σαλμωνέα, και πως της τα χάρισε ο Ποσειδώνας — όταν την παράτησε — να τα ‘χει για παρηγοριά.»
Πέντε μέρες μείναμε στο νησί και την έκτη ξαναμπαρκάραμε με πρίμο καιρό και ήσυχη θάλασσα. Την όγδοη μέρα, που πλέαμε πια σε αλμυρό και γαλανό νερό κι όχι σε γάλα, βλέπουμε κόσμο να περπατάει πάνω στη θάλασσα. Στο μπόι και στην εμφάνιση ήταν όπως κι εμείς, μόνο που τα πόδια τους ήταν από φελλό• αυτός, πιστεύω, είναι ο λόγος που τους λένε Φελλοπόδαρους. Μου έκανε εντύπωση το ότι δε βούλιαζαν, μα περπατούσαν άφοβα πάνω στα κύματα. Μερικοί μας πλησίασαν και μας χαιρέτησαν μιλώντας μας ελληνικά κι έλεγαν πως πηγαίνουν στην πατρίδα τους, τη Φελλάδα. Για κάμποσο διάστημα βάδιζαν πλάι μας κι ύστερα μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι και άλλαξαν κατεύθυνση.»
*******
Λουκιανός – Αληθινή Ιστορία [“Ἀληθῆ διηγήματα” / “Verae Historiae”]. 2ος αιώνας μ.Χ., Μετ: Δημήτρης Καλοκύρης.
Παρακαλώ, αν κλείσει κανείς εισιτήρια για το νησί του τυριού, ας με πάρει κι εμένα μαζί του… Αν είναι από φέτα (με λαδάκι και ρίγανη) ακόμα καλύτερα…
#fonikokouneli #lucian
0 Σχόλια