ΤΙ (ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ) ΕΜΑΘΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ 12 ΜΗΝΕΣ
Έμαθα να ΕΚΤΙΜΩ τα βασικά. Τα «δεδομένα». Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε η μπύρα με τα φιλαράκια μου, ούτε το σινεμαδάκι, ούτε το πικ-νικ, ούτε καν το να αποχαιρετίσω το φίλο μου που δεν θα ξαναδώ ποτέ πια. Μόνο όταν συνειδητοποιήσεις ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι δεδομένο, αρχίζεις να το εκτιμάς.
Έμαθα επίσης να εκτιμώ αυτά που έχω. Που έχω σπίτι, που γυρίζω το διακόπτη κι ανάβει το φως, που έχω ζεστό νερό, που έχω wifi, που με περιμένει ένα ζεστό κρεβάτι στο τέλος μιας δύσκολης μέρας. Πολλοί συνάνθρωποί μου, που κοιμούνται σε κούτες στα πεζοδρόμια θα εύχονταν να ήταν στη θέση μου. ΚΟΜΜΕΝΗ Η ΓΚΡΙΝΙΑ.
Έμαθα να κινούμαι, να ασκούμαι, να περπατώ κάτω από το μαγικό ελληνικό ήλιο με Νο 6. Το σώμα μου είναι φτιαγμένο για να κινείται και να νιώθει. Η ΚΙΝΗΣΗ ξυπνάει το συναίσθημα, ρίχνει το άγχος, εκτοξεύει την αυτοεκτίμηση, κατεβάζει ιδέες, ηρεμεί το μυαλό και την ψυχή μου μαζί.
Έμαθα να συνδέομαι με τους συνανθρώπους μου κι ας μη μπορώ να τους αγκαλιάσω ακόμη. Έμαθα να παίρνω τους φίλους μου τηλέφωνο όταν έχουν γενέθλια και να μην ποστάρω. Έμαθα να τηλεφωνώ στα φιλαράκια χωρίς αφορμή κι αιτία να δω τι κάνουν. Έμαθα ότι μια κοινοποίηση μπορεί να σώσει μια ζωή ή να ταΐσει μια οικογένεια. Η ΑΓΑΠΗ με κάνει πιο άνθρωπο.
Έμαθα να διαχωρίζω αυτό που περνάει από το χέρι από αυτό που δεν περνάει. Έμαθα ΤΙ ΟΡΙΖΩ και τι δεν ορίζω. Έμαθα να συγκεντρώνω την ενέργειά μου σε όλα αυτά που ορίζω και να μη σπαταλιέμαι σε υποθέσεις και σενάρια. Έμαθα να ρωτάω πιο πολύ ΠΩΣ και λιγότερο ΓΙΑΤΙ.
Έμαθα να αλλάζω και να ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΟΜΑΙ. Ποτέ δεν είχα κάνει zoom, το έμαθα. Ποτέ δεν είχα κάνει live, το ‘μαθα κι αυτό. Όταν κάποιος μου προτείνει κάτι καινούργιο το δοκιμάζω. Μπορεί να πάει μπορεί και να μην πάει. Κι αν πάει? Το ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ είναι μαγικό
Έμαθα επιτέλους να ξεκολλάω από τα εκτενή ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ και τα κίτρινα sites. Φέρνουν υπερβολική απαισιοδοξία, άχρηστη υπερπληροφόρηση και συνεχή καταστροφολογία. Έμαθα επίσης να μην έχω πολλά-πολλά με αρνητικούς ανθρώπους. Ο ιός του αρνητισμού και της γκρίνιας είναι ο μεταδοτικότερος. Έμαθα να προστατεύω την πίστη και την αισιοδοξία μου σαν τα μάτια μου.
Έμαθα να διαχωρίζω τη δουλειά του Θεού από τη δουλειά του ανθρώπου. Εδώ και καιρό ο Άνθρωπος νόμισε ότι έγινε Θεός. Και σε ένα βράδυ, ολόκληρο το περίφημο ανθρώπινο είδος, που έφτασε στον Άρη κι ανακάλυψε την Τεχνητή Νοημοσύνη, αρρώστησε σα να ήταν το μικρό Γαλατικό χωριό. Έμαθα ότι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ είναι η φύση.
Έμαθα να κλείνω τις ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΣΥΣΚΕΥΕΣ όταν έρχεται η ώρα. Να τις σβήνω. Θέλω να τη ζω τη ζωή μου live κι όχι σε μαγνητοσκόπηση. Θέλω να βλέπω περισσότερο τους ανθρώπους μου στα μάτια και λιγότερο τις συσκευές μου.
Έμαθα ότι η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ είναι το παν. Το μεσημεριανό φαγητό, το βράδυ στο τζάκι, τα επιτραπέζια, οι αγκαλιές με τα παιδιά, μόνο αυτά θα μείνουν στο τέλος. Τις χόρτασα αυτές τις στιγμές, αλλά θέλω κι άλλες.
Έμαθα να διαβάζω και να ΕΞΕΛΙΣΣΟΜΑΙ. Διάβασα βιβλία, παρακολούθησα live σεμινάρια (πιο φθηνά αυτή την εποχή) άκουσα ομιλίες. Θέλω να μαθαίνω. Πάντα υπάρχει κάτι να μάθεις. Αν το θες.
Έμαθα ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΒΑΛΩ. Κανείς δεν μου έχει εγγυηθεί ότι αύριο θα ζω. Οι γιαγάδες έλεγαν σοφά «να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα». Είμαι πολύ ευγνώμων πια όταν μου την ξημερώνει. Κανείς δεν μου τη χρωστούσε. Εκτιμώ το τώρα γιατί είναι το μόνο που έχω. Αγαπώ περισσότερο, συνδέομαι βαθύτερα, συγχωρώ ευκολότερα. Και φυσικά δεν αναβάλω.
Ξέρω ότι ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.
via Stefanos Xenakis
#philotimo #φιλότιμο
0 Σχόλια