Το ανέκδοτο έχει ως εξής: Ένας άντρας μπαίνει στο γραφείο ενός ψυχολόγου και του λέει, «σας παρακαλώ σώστε με, υποφέρω από κατάθλιψη και με βαραίνει μια αφόρητη μοναξιά». Ο ψυχολόγος προτείνει στον ασθενή του να επισκεφτεί το τοπικό τσίρκο.
«Ο κλόουν τους είναι ξεκαρδιστικός» του λέει, «και θα ξεχάσεις αμέσως τα προβλήματα σου». «Μα γιατρέ μου», ψελλίζει απογοητευμένος ο πελάτης, «εγώ είμαι αυτός ο κλόουν».
Η πρώτη φορά που είδα τον Ρόμπιν Γουίλιαμς ήταν στον «Απόλλωνα», ένα σινεμά στο Πασαλιμάνι, όπου προβαλλόταν το «Καλημέρα Βιετνάμ» του Μπάρι Λέβινσον, το 1989. Ο ήρωας εκεί, ήταν ένας ντισκ-τζόκεϊ, στον ραδιοφωνικό σταθμό μιας αμερικάνικης βάσης στο Βιετνάμ, που με τα ασταμάτητα αστεία του – και τις αναγκαίες δόσεις rock’n’roll – ανέβαζε το κέφι (και το ηθικό) όλων των νεαρών φαντάρων που βρισκόντουσαν κάθε μέρα αντιμέτωποι με τον θάνατο, ελέω μιας απάνθρωπης κυβέρνησης που, σοφά, εκπροσωπείτο στο σενάριο από τους στρατιωτικούς ανωτέρους του. Και ο ίδιος, όσο προχωρούσε η ταινία, βυθιζόταν σε μια ολοένα και πιο έντονη εσωτερική σύγκρουση: Από τη μια το ανθρώπινο καθήκον του να κάνεις τον άλλο να γελά, και από την άλλη, μια βαθιά απογοήτευση απέναντι στην ανικανότητα αυτού ακριβώς του γέλιου να ομορφύνει (πόσο μάλλον να αλλάξει) τον κόσμο.
Στις 11/8 του 2014 μάθαμε γιατί ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ήταν τόσο καλός σ’ αυτό το φιλμ: Ο καημός αυτός βάρυνε εξίσου και τον ίδιο.
via Efie Christakou Φίλοι της Σελίδας Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια