Χθες απόγευμα, κάπου Χαλάνδρι.
Οδηγώ βιαστικός κι αγχωμένος για να προλάβω συνάντηση. Τον βλέπω δεξιά στο δρόμο. Τυφλός, περπατάει προσεκτικά στο δρόμο (τα περισσότερα πεζοδρόμια ακατάλληλα γι’ αυτούς τους συνανθρώπους μας). Με το μπαστούνι στο δεξί χέρι ανιχνεύει το δρόμο και με το αριστερό ψηλαφίζει τους σκελετούς των παρκαρισμένων αυτοκινήτων.
Επιβραδύνω για να τον παρατηρήσω. Εύσωμος, νέο παλικάρι. Όσο πλησιάζω τόσο ξεχωρίζει το χαμόγελό του. Έντονο, διαπεραστικό, διεισδυτικό, έχει μονιμοποιηθεί στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Τον προσπερνάω αλλά το χαμόγελό του δεν προσπερνιέται.
Χαρούμενος, χαμογελαστός άνθρωπος νομίζω γεμάτος ευγνωμοσύνη.
Συνεχίζω να παρακολουθώ τη δύσκολη πορεία του ανάμεσα στα αυτοκίνητα από το καθρεφτάκι μου.
Αυτός ο άνθρωπος θα ονειρευόταν έστω κι ένα λεπτό να δει αυτά που βλέπουμε.
Αυτός ο άνθρωπος κάνει δέκα λεπτά για να διανύσει εκατό μέτρα.
Αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να δει τη δύση απόψε.
Ούτε τον διπλανό του δεν θα μπορέσει να δει, ούτε καν τον εαυτό του.
Μεμιάς φεύγει η ξινίλα και το άγχος από πάνω μου κι αρχίζω να χαμογελάω.
Ευγνωμοσύνη.
via Stefanos Xenakis
#philotimo #φιλότιμο #filotimo
0 Σχόλια