της Μαριάννας Παπαδημητρίου
Είχες ράψει τα χέρια σου στις τσέπες
ενός ξεφτισμένου, παλιού παντελονιού.
Είχες αφήσει το χρώμα των ματιών σου
στις βροχερές μέρες
ενός περασμένου φθινοπώρου.
Όταν με αγκάλιαζες έσταζα αίμα
ντυνόμουν πάθος κατακόκκινο για ‘σένα.
Πασάλειβα με γαλαζοπράσινες σκιές
τα μάτια μου.
Μου φόρεσες τα αγκάθινα στεφάνια
μα δεν έμαθες ποτέ τις προσευχές.
Έμεινα μόνη να αιμορραγώ.
-Ήμουν εδώ…
μα είχες ξεχάσει να αγαπάς!
0 Σχόλια