Μου λείπουν οι μέρες που νιώθαμε πιο κοντά από ποτέ. Μοιραστήκαμε τα πάντα – τις καρδιές μας, τις ψυχές μας, τους βαθύτερους φόβους μας, τα πιο σκοτεινά μυστικά μας. Ακούγαμε ο ένας τον άλλον χωρίς κρίση, με καλά λόγια και αμείωτη ενθάρρυνση να απαλύνουμε τις μεγαλύτερες αμφιβολίες μας. Μέσα από τα απωθημένα μας, μέσα από τα δάκρυά μας , σφυρηλατήσαμε μια σύνδεση που ξεπερνούσε την απόσταση και τον χρόνο, έναν δεσμό που ελπίζαμε ότι θα διαρκέσει για μια αιωνιότητα. Μου λείπουν οι μέρες που όλα ένιωθαν εύκολα. Δεν είχαμε χρόνο για τίποτα άλλο εκτός από εμας, μέρες γεμάτες αγάπη και γέλιο. Ήμασταν ανελέητα ξέγνοιαστοι, μαζί απολαμβάνοντας τις χαρούμενες στιγμές πριν η ζωή απειλήσει να μας χωρίσει. Υποθέσαμε ότι κάθε λάμψη του άγχους και της διαμάχης ήταν το τέλος του κόσμου, αλλά ξέραμε ότι μαζί, ήμασταν αδιάσπαστοι.
0 Σχόλια