Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα φεγγάρι.. κάθε που έβγαινε στον ουρανό φώτιζε την θάλασσα και αυτή λαμπύριζε. Μια μέρα το φεγγάρι σκέφτηκε “Εγώ της δίνω λάμψη, εμενα πρέπει να θαυμάζουν, δεν θα της ξαναδώσω από το φως μου…”
Όμως κάθε βραδυ το φως του φεγγαριού έφτανε μέχρι την θάλασσα… και αυτή έλαμπε!!!! Στεναχωρημένο και νευριασμένο το φεγγάρι περίμενε πως και πως να γεμίσει μια φορά το μήνα ώστε να κάνει παλίρροιες.. να μην μπορέσει η θαλασσα να καθρεφτίσει το φως του… Η θάλασσα πότε φουρτούνιαζε πότε έπνιγε ό,τι ακουμπούσε το πέρασμα της… χωρίς το φως του δεν μπορούσε να λαμπυρίζει.
– Γιατί φεγγάρι μου το κανεις αυτο; …απο το δικο σου φως , φωτίζω ολο τον κόσμο ….
– Με πονάς … κλέβεις την λάμψη μου…
– Μα ετσι μας εφτιαξε ο Θεός… χωρίς το φως σου εγώ δεν λαμπυρίζω και χωρίς εμένα να σε καθρεφτίζω ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει πόσο φως γεννάς.. κάθε που γεμίζεις, έχει μόνο σκοτεινιά…
Το φεγγάρι τότε σκύβει αγριεμένο πάνω απο την θάλασσα για να την μαλώσει. Καθώς όμως σκύβει, στα λαμπυρίσματα της θάλασσας που μοιάζαν με καθρέφτη, αντίκρυσε την μορφή του…
Ένα πανέμορφο, μεγαλο και φωτεινό φεγγάρι… Όύτε το ίδιο ήξερε ότι ήταν στ´αληθεια τόσο όμορφο !! Και τότε κατάλαβε ότι σε ολόκληρη την πλάση δεν θα μπορουσε κανείς άλλος να το καθρεφτίσει καλύτερα! Από τοτε, σε κάθε πανσέληνο, η θάλασσα γεμάτη ευγνωμοσύνη γίνεται ασήμι για να καθρεφτίζει το όμορφο φεγγάρι…”
0 Σχόλια