“Φιλί”…

“Φιλί”

Ένα φιλί πέρναγε μια μέρα μέσα από έναν εφιάλτη.
Φοβήθηκε κοντοστάθηκε και σκέφτηκε”
Που πάω εγώ τώρα μέσα σε κατεστραμμένα χείλη;

Που να ακουμπήσω να αφήσω τα δώρα μου, την γεύση, την αίσθηση, τη μυρωδιά της ηδονής,το τρέμουλο της ψυχής μου, την ανάμνηση μου;.”
Ύστερα καθως προχωρούσε πέρασε μέσα απ’το όνειρο ….
“Αχ τι όμορφος κόσμος τι χρώματα, τι φως, μα που είναι τα χείλη να παραδωθώ;”
Άρχισε να βραδιάζει κουρασμένο κι απελπισμένο χτυπάει την πόρτα του έρωτα…
“Ει,είναι κανείς εδώ;
Μα πού πήγαν αυτά τα χείλη; Χρειάζομαι ένα ζευγάρι κόκκινα ,κατακόκκινα χείλη να παραδωθώ επιτέλους.
Ακόμα κι εκείνη η ερωτική αύρα μου αργοσβήνει.!

Χείλια μου εσείς , ιέρειες του πόθου και των στεναγμών εμφανιστείτε μην αργείτε ,αλλιώς θα δείτε το άδωτο φιλί να πεθαίνει κι όταν πεθαίνει το φιλί σκορπάει κι έρωτας μαζί! ”

Δέσποινα Αποστολάκη