Η πρώτη μου μέρα στο σχολείο: Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωθα μέσα μου περφάνια και φόβο. Μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο βαθιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειευόμουν. Μπήκαμε σ’ ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιά αυλή κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση.
Κοντοστάθηκα, δείλιασα. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα. Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάιδεψε. Τινάχτηκα. Ποτέ δε θυμόμουν να μ’ έχει χαϊδέψει. Σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:
-Εδώ θα μάθεις γράμματα, είπε, να γίνεις άνθρωπος. Κάμε το σταυρό σου. Ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι. Κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος, με μεγάλα δόντια, και κάρφωσα τα μάτια μου στην κορφή του κεφαλιού του να δω αν έχει κέρατα, μα δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο.
– Ετούτος είναι ο γιος μου, του ‘πε ο πατέρας μου, το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου. Μη τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάνε τον άνθρωπο.
-Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη. Έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους κι έδειξε τη βίτσα (Ν. Καζαντζάκης: Αναφορά στον Γκρέκο)
Στην ζωή μου έναν μονάχα άνθρωπο φοβήθηκα, τον πατέρα μου, η μάνα μου, μια αγία γυναίκα. Πώς μπόρεσε πενήντα χρόνια, χωρίς να σπάσει η καρδιά της, να νιώθει πλάϊ της την αναπνοή και το χνότο του λιόντα; σήκωνα τα μάτια μου, τον κοίταζα και μου φαίνουνταν γίγας, όσο μεγάλωνα, όλα τα πράγματα γύρα μου μίκραιναν, άνθρωποι, σπίτια, δέντρα, μονάχα αυτός απόμενε πάντα γίγας και μου έκρυβε τον ήλιο…. σπάνια μιλούσε, δε γελούσε, μονάχα έτριζε τα δόντια του ή έσφιγγε τη γροθιά του, κι αν τύχαινε να κρατάει κανένα πετραμύγδαλο, έστριβε τα δάκτυλά του και το’κανε σκόνη. Μου έλεγε «Κρίμα μεγάλο που δεν είσαι εσύ για τ’άρματα αλλά για τα γράμματα».
Και όμως, ο αγέλαστος αυτός αγριάνθρωπος αγόρασε στον γιο του μια υδρόγειο σφαίρα για να ταξιδεύει και του ζήτησε να μάθει μια ακόμη γλώσσα «τι να κάμουμε, αυτός είναι ο δρόμος σου, ακλούθα τον! Ας πάει και τον παλιάμπελο.. η σταφίδα, το κρασί, το λάδι, όλη μου η σοδειά, ας γίνει χαρτί και μελάνι για τον γιο μου (Αναφορά στον Γκρέκο ).
“ Δεν πειράζει πατέρα, τέλεψες το χρέος σου, γέννησες γιο ανώτερο σου, στάσου εδώ σημαδούρα και εγώ θα πάω πιο πέρα!
Το 1837, το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το πρώτο της Ανατολικής Μεσογείου, στα τέλη του 19ου αιώνα, έχει το υψηλότερο ποσοστό φοιτητών στο Πανεπιστήμιο αναλογικά με τον πληθυσμό της σε ολόκληρη την Ευρώπη! Από τα επίσημα στοιχεία, μόνο το 25% των Ελλήνων που μετανάστευσαν στις Η.Π.Α μεταξύ 1900-1914 ήταν αναλφάβητοι συγκριτικά π.χ με το 75% των Ιταλών μεταναστών.
Σήμερα η ελίτ των Πανεπιστημιακών στις ΗΠΑ μιλά ελληνικά αφού σε σύνολο 14. 310 καθηγητών στα 48 κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, οι Έλληνες έρχονται στη δεύτερη θέση με βάση την αναλογία του πληθυσμού κάθε χώρας, μας περνά μόνο το Ισραήλ που ξοδεύει 5πλασιο ποσοστό χρημάτων στην παιδεία από εμάς !
Είπαν:
Σοφό σε κάνει η εμπειρία όχι η γνώση, γνώση είναι να ξέρεις ό,τι η ντομάτα δεν είναι λαχανικό αλλά φρούτο ; σοφία είναι να μη τη βάζεις στη φρουτοσαλάτα!
Το 99% των αποτυχημένων είχαν τη συνήθεια να δικαιολογούνται.
Πάντα ήθελα να γίνω κάποιος, έπρεπε όμως να είμαι πιο σαφής!
Αν είναι να έχεις μια μεγάλη αποτυχία, κάνε τη όσο είσαι ακόμα νέος.
Υπάρχει μια κάποια διστακτικότητα στους έντιμους ανθρώπους, μόνο οι παλιάνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι πρέπει να πετύχουν και το καταφέρνουν.
Λένε ότι με χάλασε η επιτυχία, άντε καλέ, πάντα έτσι ήμουνα!
Ο πραγματικά πετυχημένος, ο ευτυχισμένος!
via Δημήτρης Τριάντος
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια