Κατευθυνόμενος από την Πανεπιστημίου στην Αναγνωστοπούλου, σε ένα από τα δρομάκια του Κολωνακίου, είδα έναν άνδρα να χαστουκίζει έναν πιτσιρικά. Του φώναξα να σταματήσει, αλλά αυτός συνέχισε, δίχως να μου δίνει σημασία. Παρά τον αρχικό δισταγμό μου και – θα το πω – τον φόβο μου, μπήκα στη μέση. Ο άνδρας με απώθησε και μου ζήτησε να σταματήσω να ασχολούμαι με ό,τι δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει. Οικογενειακή ήταν υπόθεση και εγώ ήμουν ξένος. Ξαναμπήκα στη μέση με την παρατήρηση ότι δεν συμπεριφέρονται έτσι οι άνθρωποι ό,τι και να συμβαίνει. Μου απάντησε ότι, αν αυτό συνέβαινε στο δικό μου σπίτι και με το δικό μου παιδί, θα είχα άλλη γνώμη. Κατάλαβα αμέσως. Είπα στο παιδί να τρέξει μπροστά, ενώ συγκρατούσα τον «πατέρα». Έφαγα χυδαίο βρίσιμο. Μου υποσχέθηκε μάλιστα ότι θα με βρει. Του είπα που δουλεύω. Ρώτησα το παιδί, αν θέλει να καταγγείλουμε την υπόθεση στην αστυνομία. Αρνήθηκε. Πήγαμε για καφέ και μιλήσαμε αρκετά. Λέγεται Μαρίνος και είναι ένα σπουδαίο παιδί. Τον ρώτησα, αν έχει μέρος να μείνει με ασφάλεια. Μου είπε ότι θα μείνει σε φίλη του. Με ρώτησε, γιατί μπήκα στη μέση. Του είπα ότι σε λίγα χρόνια θα μπορούσα να τον έχω φοιτητή. Και αν δεν τον υπερασπιζόμουν τώρα, πώς θα μπορούσα να τον διδάξω μετά;
* Είναι τόσο απλό, για να μη γίνεται κατανοητό: ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει δικαίωμα να σηκώσει χέρι πάνω σε άλλο άνθρωπο, πολύ περισσότερο πάνω στο παιδί του. Δεν είναι παιχνίδι. Δεν το πετάω, γιατί είναι κτήμα μου ή γιατί πλήρωσα γι’ αυτό. Είναι παιδί. Μάθετε τα παιδιά σας, ΓΟΝΕΙΣ, και αγαπήστε τα. Δίχως όρους. Όποιος βάζει όρους, δεν έχει αγαπήσει. Αγαπάει μόνο την εικόνα του, ούτε καν τον εαυτό του.*
via Andreas Seraphim
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια