Ένα μήνα στο Αγία Σοφία. Αγωνία, κλάμα, νεύρα. Με θυμάμαι να βρίζω. Θεούς, δαίμονες και κυρίως γιατρούς. Να ζητάω μονόκλινα, να ζητάω διαρκώς νοσοκόμες πάνω από το κεφάλι της, να ζητάω τα πάντα. Ένα πρωί με πήρε από το χέρι ο διευθυντής της κλινικής. Του φώναζα «κοντεύω μήνα εδώ μέσα, δεν αντέχω άλλο». Δεν μου μιλούσε. Με οδήγησε, όμως στο τέρμα του διαδρόμου. Μπροστά από μία πόρτα κλειστή. «Απαγορεύεται η είσοδος. ΕΛΠΙΔΑ, Μονάδα Παιδιών με Καρκίνο». – Αυτές οι μάνες, μου είπε, έχουν κανά δυο χρόνια να βγουν από ‘δω μέσα
Ένας μήνας στο Νοσοκομείο Παίδων μου έδωσε ένα μάθημα ζωής
0 Σχόλια