Ας προλογίσω την αποψινή ανάρτηση λέγοντας πως αγαπάμε τα πηγαία χαμόγελα των ανθρώπων. Μα η Σιμόν ντε Μποβουάρ αναφέρεται εδώ σε κάποια ά λ λ α χαμόγελα. Βρισκόμαστε στο έτος 1947 και η Σιμόν καταγράφει τις εντυπώσεις της από το ταξίδι της στην Αμερική – την αναδυόμενη Αμερική της μεταπολεμικής καταναλωτικής ευημερίας, τον καθρέφτη του μελλοντικού κόσμου. Μια χώρα όπου το “χαμόγελο” μοιάζει καταναγκαστικό και επιβεβλημένο.
—Από το Ημερολόγιο της Σιμόν ντε Μποβουάρ—
«Αυτό που κάνει τόσο ευχάριστη την καθημερινή ζωή στην Αμερική είναι η καλή διάθεση και η φιλικότητα των Αμερικανών. Φυσικά αυτό το χαρακτηριστικό έχει και την αντίθετη όψη του. Με ενοχλούν αυτές οι αυτοκρατορικές επιταγές του τύπου “μη χολοσκάς”, που επαναλαμβάνονται μέσω των λέξεων και των εικόνων όλη μέρα. Στις διαφημίσεις – του Κουάκερ, της Κόκα Κόλα, του Λάκι Στράικ – πόση επανάληψη λευκών οδοντοστοιχειών!
Τα χαμόγελα μοιάζουν σαν μορφασμός ανθρώπου που προσβλήθηκε από τέτανο. Το δυσκοίλιο κορίτσι στέλνει ένα γλυκό χαμόγελο στη λεμονάδα που ανακουφίζει τα σωθικά της. Στον υπόγειο σιδηρόδρομο, στους δρόμους, στις σελίδες των περιοδικών, αυτά τα χαμόγελα με ακολουθούν σαν έμμονες ιδέες.
Διαβάζω σε μιαν επιγραφή ενός φαρμακείου “Not to Grin is a Sin” [“Το να μη χαμογελάς είναι αμαρτία”]. Οι πάντες υπακούουν τη διαταγή, το σύστημα. “Ευθύμησε! Μη χολοσκάς!”
Η αισιοδοξία είναι αναγκαία για την κοινωνική ειρήνη και την οικονομική ευημερία της χώρας. Αν ένας τραπεζίτης δανείζει ευχαρίστως πενήντα δολάρια σ’ έναν Γάλλο χωρίς εγγύηση, αν ο διευθυντής του ξενοδοχείου μου αναλαμβάνει τον κίνδυνο να εξαργυρώσει τις επιταγές των πελατών του, είναι γιατί αυτή η εμπιστοσύνη προϋποτίθεται και απαιτείται από μια οικονομία βασισμένη στην πίστωση και την κατανάλωση».
***********
#fonikokouneli #SimoneDeBeauvoir
0 Σχόλια