Δεν είναι μόνο η φωνή του βελούδινη, είναι ολάκερος βελούδινος. Είναι η έννοια του μεταξωτού ανθρώπου. Είναι τρυφεράδα, είναι ανθρώπινος, είναι μελαγχολία και ελπίδα μαζί, είναι αγώνας και νερό των Σταγιατών. Με αυτήν την ήσυχη, αθόρυβη δύναμη, τη διακριτική παρουσία του, είναι η φλέβα της φωτιάς, ψυχή μου πάντα να κυλάς.
Για τον Αλκίνοο φυσικά μιλώ. Που έδωσε συνέντευξη στο news24/7 και όταν τον ρώτησαν αν μπορούσε να αλλάξει κάτι γύρω του τι θα ήταν αυτό, απάντησε:
“Μάλλον τον κόσμο… Δυστυχώς, μεγαλώνω και, απ’ ότι φαίνεται, δεν τα κατάφερα. Οπότε, τα τελευταία χρόνια αρκούμαι στο να προσπαθώ να αλλάξω εμένα, εξίσου ανεπιτυχώς.”
Που όταν τον ρώτησαν αν έχει φανταστεί ποτέ το τέλος του στο τραγούδι και πώς θα ήθελε να είναι αυτό, είπε πως θα ήθελε να τελειώσει τη μουσική του πορεία σαν ακροατής: “Να ξαναβρώ την αθωότητα που είχα παιδί ακούγοντας ένα τραγούδι. Να ξαναβρώ τη μαγεία αυτού του ιερού ρόλου του ακροατή, που γεννά και το υλικό μου.”
Για τον Αλκίνοο μιλώ που είπε: “μια καλοσύνη παραπάνω στην καθημερινότητά μας, μια μοιρασιά από καρδιάς, μια υποτυπώδης διάκριση μεταξύ ουσιαστικού και μη, μια στιγμή ησυχίας μέσα στη βουή, μια αλήθεια, έστω προσωρινή, μέσα στην καθημερινή μας τρέλα.”
Για τον Αλκίνοο μιλώ. Τον πιο μεταξωτό απ’ όλους τους μεταξωτούς. Καλέ μου τραγουδοποιέ, βελούδινε μου Αλκίνοε, είσαι όμορφη ησυχία μέσα στη βουή. Είσαι ένας καλός άνθρωπος. Καλός.
via Gianna Kouka
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια