«Η ξαδέρφη μου, Έλεν, που έχει πατήσει πια τα 90 της, βρισκόταν στο γκέτο της Βαρσοβίας στα χρόνια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνη και μια χούφτα ακόμα κορίτσια του γκέτο αναγκάζονταν να ράβουν κάθε μέρα. Κι αν εντόπιζαν κάποιο βιβλίο πάνω τους, αυτό σήμαινε αυτόματα θανατική ποινή.
Είχε αποκτήσει με κάποιο τρόπο ένα αντίγραφο του «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» – και αφαιρούσε τρεις ή τέσσερις ώρες απ’ τον ύπνο της, τις νύχτες, ώστε να μπορεί να το διαβάζει στα κρυφά. Και την επόμενη μέρα, τις ώρες που έραβαν παρέα με τις άλλες αιχμάλωτες, η ξαδέρφη μου τους αφηγούνταν την ιστορία.
Αυτές οι κοπέλες έβαζαν σε ρίσκο τη ζωή τους για μια ιστορία. Και όταν, χρόνια μετά, η ίδια μου περιέγραψε αυτή την ιστορία, με έκανε να νιώσω πως αυτό που κάνω έχει μια κάποια σημασία. Γιατί το να δίνεις στους ανθρώπους ιστορίες δεν είναι πολυτέλεια. Είναι στην πραγματικότητα ένα από εκείνα τα πράγματα για τα οποία ζεις και για τα οποία πεθαίνεις.»
Neil Gaiman
**********
#fonikokouneli #Gaiman #stories
0 Σχόλια