Σήμερα θα μοιραστούμε ένα μελαγχολικό λογοτεχνικό απόσπασμα. Ταυτόχρονα όμως, είναι ένα πολύ όμορφο απόσπασμα. Διότι συχνά στο αίσθημα της μελαγχολίας ελλοχεύει μια βαθιά ομορφιά. Συνομιλούν δυο άντρες σ’ έναν θάλαμο νοσοκομείου. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία, Γουώλτον, έχει διαγνωστεί με όγκο στον εγκέφαλο. Ο μικρότερος, Ντέηβ, πάσχει από ανίατη ασθένεια:
«ΓΟΥΩΛΤΟΝ: Ξέρεις τι έκανα χτες το βράδυ; Σηκώθηκα και ανέβασα το ρολό του παραθύρου! Το ανέβασα όσο πήγαινε! Το ανέβασα ως απάνω!
ΝΤΕΗΒ (Με ενδιαφέρον): Γιατί το κάνατε αυτό;
ΓΟΥΩΛΤΟΝ: (Βραχνά, μετά από μικρή παύση) Για να μπορώ να κοιτάζω τ’ αστέρια!
ΝΤΕΗΒ: Ναι; Κι αυτό βοήθησε;
ΓΟΥΩΛΤΟΝ: Βεβαίως! Αυτό πάντα βοηθάει. Άμα φοβάσαι, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κοιτάζεις τ’ αστέρια. Αυτό το έμαθα στη Γαλλία. Ένα βράδυ, θυμάμαι, έβγαινα από ένα υπόγειο χαράκωμα μετά από βομβαρδισμό… και ήμουν πολύ σφιγμένος από το φόβο… και περπάτησα σαν μεθυσμένος… με δυσκολία κρατώντας τ’ όπλο μου… και ξαφνικά έριξα ένα βλέμμα στον ουρανό… ανάμεσα σε σύννεφα καπνού… και γέλασα δυνατά… υπήρχαν τόσα πολλά… αστέρια εκεί απάνω… κι εγώ ήμουν απλώς μια μονάδα… Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
ΝΤΕΗΒ: Ναι, αλλά τι καλό κάνει αυτό;
ΓΟΥΩΛΤΟΝ: Δεν ξέρω… σε κάνει να νιώθεις μικρός κι ασήμαντος… και τ’ αστέρια είναι τόσο μακριά… που τα κοιτάς και λες… τι σημασία έχω, διάολε, εγώ… σαν κι εμένα γεννιούνται εκατομμύρια κάθε μέρα! Καταλαβαίνεις; Κοιτάς τ’ αστέρια και ξέρεις πως υπήρχαν χιλιάδες χρόνια πριν έρθεις εσύ στη γη… Και θα υπάρχουν χιλιάδες χρόνια από τότε που θα φύγεις! Αυτά αντιπροσωπεύουν κάτι… σαν την αιωνιότητα. Και όταν σκέφτεσαι την αιωνιότητα… όταν σκέφτεσαι αυτό το πράγμα…
(Κάνει μια αόριστη κίνηση με τα δύο χέρια του)
ΝΤΕΗΒ (Αργά): Ναι… ναι…
ΓΟΥΩΛΤΟΝ (Με χαμόγελο σαν μορφασμό): Καταλαβαίνεις;…»
*********
Από το μονόπρακτο του Τένεσσι Ουίλιαμς «Το Μεγάλο Παιχνίδι», σε μετάφραση Ε. Μπελιέ.
#fonikokouneli #tennesseewilliams #theatre
0 Σχόλια