Όταν ανακοίνωσα…

Όταν ανακοίνωσα
στον πατέρα μου την πρόθεση
να πάω στη Σχολή Καλών Τεχνών
και να γίνω ζωγράφος, μου λέει:
”Δηλαδή θα γίνεις ομοφυλόφιλος”
επηρεασμένος από τον Τσαρούχη,
τον οποίο γνώριζε.

Του είπα:
”Μα ο Παπαλουκάς
δεν είναι ομοφυλόφιλος.”
Και μου απαντά: ”Ναι, αλλά
θα πεινάσεις σαν κι αυτόν.

Ξέχασέ το. Θα δώσεις
στη Σχολή Ευελπίδων.”

Ενοχλήθηκε τόσο,
που άρχισε να σπάει
τα τελάρα που είχα,
και να πετάει τα χρώματα
στο πάτωμα.

Με πιάσανε τα κλάματα.
Σκεφτόμουν έντονα
την αυτοκτονία.
Έλεγα πως,
αν δε γίνω ζωγράφος
δεν έχει νόημα να ζω.

Έδωσα εξετάσεις και μπήκα
στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Θέλω να ζωγραφίσω
αλλά δεν τολμάω.
Κάνω μια σειρά πίνακες
που τους κατέστρεψα,
και καλά έκανα
διότι ήταν κακοί.

Αυτό επέτεινε τη δυσφορία,
το αίσθημα κατωτερότητας,
την έλλειψη αυτοεκτίμησης.
Πίνω υπερβολικά.
Συνειδητοποιώ
ότι είμαι αλκοολικός.

Τρεμούλες στα χέρια,
κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας.
Στριφογυρίζω
σαν τρελός στο ατελιέ,
και μου έρχεται σωτήρια
η έκφραση του Τσαρούχη:
”Βάλε έναν καθρέφτη απέναντι,
και φτιάξε τον εαυτό σου.”

Παίρνω ένα τελάρο,
βάζω έναν καθρέφτη απέναντι και
βγαίνει η αυτοπροσωπογραφία μου.
Τελειώνω τρεις η ώρα τη νύχτα.

Δεν έχω τηλέφωνο,
πηγαίνω σε ένα μπαρ, τηλεφωνώ
στον Μπότσογλου και του λέω:
”Χρόνη, θέλω να έρθεις τώρα.”
Παίρνει ένα ταξί και έρχεται.
Μόλις βλέπει το έργο, λέει:
”Το έσπασες το τσόφλι.
Καλώς ήρθες στη ζωγραφική.”

Καταλαβαίνω ότι
χωρίς τη ζωγραφική δεν υπάρχω.
Αλλά για να κάνω ζωγραφική
πρέπει να κόψω το ποτό.

Με τη βοήθεια της γυναίκας μου
και του ΚΕΘΕΑ, αρχίζω έναν
σκληρό αγώνα αποτοξίνωσης.
Χρειάστηκαν
τέσσερα επώδυνα χρόνια
για να σταθώ στα πόδια μου.

Κόβοντας το ποτό,
άρχισα σιγά – σιγά
να αγαπάω τον εαυτό μου
και τους άλλους.
Τέλος του ’84 εκθέτω
70 πορτραίτα στο Καλλιτεχνικό
Πνευματικό Κέντρο ”Ώρα”.

Έτσι άρχισε η πορεία
στην αυτοπεποίθηση.

via Δήμος Σκουλάκης SOUL Magazine
και Περιοδικό της Κυριακάτικης Καθημερινής. Αποσπάσματα από συνεντεύξειςστον Γιώργο Δουατζή

Πηγή