«- Μη με κοιτάς έτσι, με τα λιγουρεμένα προβατίσια μάτια σου, μη ζυγώνεις, κιοτή! Δε σε θέλω, σε σιχαίνουμαι, μη με αγγίζεις• για να ξεχάσω ένα άντρα, να λυτρωθώ, παραδόθηκα σε όλους τους άντρες! Ο γιος της Μαρίας έσκυψε το κεφάλι: – Εγώ φταίω, ξανάπε πνιχτά και φούχτωσε το λουρί που ήταν ζωσμένος, το πιτσιλισμένο ακόμα με τα αίματα• εγώ φταίω• συχώρεσέ με, αδερφή• μα θα ξεχρεώσω. Άγριο γέλιο ξέσκισε πάλι το λαιμό της Μαγδαληνής: -«Εγώ φταίω … εγώ φταίω, αδερφή … εγώ θα σε σώσω…» μπεμπερίζεις μισοκακόμοιρα και δε σηκώνεις αντρίστικα το κεφάλι να μολοήσεις την αλήθεια! Λαχταράς το κορμί μου και δεν τολμάς να το πείς και τα βάζεις με την ψυχή μου• και θες, λέει, να τη σώσεις! Ποιαν ψυχή, νεραϊδιάρη; Tης γυναίκας η ψυχή είναι η σάρκα• και το ξέρεις, το ξέρεις, μα δεν κοτάς παλικαρίσια να πάρεις την ψυχή αυτή στα χέρια σου, να τη φιλήσεις! Να τη φιλήσεις και να τη σώσεις! Σε λυπούμαι και σε σιχαίνουμαι!» ******* Νίκου Καζαντζάκη, “Ο Τελευταίος Πειρασμός”.
0 Σχόλια