Ένιωσα υποχρέωση μου να γράψω αυτό το κείμενο, σήμερα 15 Φεβρουαρίου παγκόσμια μέρα κατά του παιδικού καρκίνου που πριν από λίγο καιρό ξεχνούσα σχεδόν πάντα και θυμόμουν μόνο όταν διάβαζα κάποιο άρθρο στο διαδίκτυο ή έβλεπα κάποιο αφιέρωμα στην τηλεόραση.
Σήμερα όμως είναι διαφορετικά!!!Σήμερα νιώθω την ανάγκη να το κάνω παραθέτοντας την δική μου προσωπική εμπειρία!!! Πριν από μερικούς μήνες η κόρη μου εμφάνισε ξαφνικά ένα εξόγκωμα μέσα στο στόμα της!!! Από τη μια μέρα στην άλλη, από το πουθενά, ξαφνικά όλα άλλαξαν!!! Οι χαρές και τα γέλια έδωσαν τη θέση τους στον φόβο και στο κλάμα!!! Αυτό τον φόβο που σε μουδιάζει και σε καθηλώνει!!! Που παραλύει όλη σου την ύπαρξη και σε κάνει να φαίνεσαι τόσο μικρός και ανήμπορος!!!
Ακολούθησαν μια σειρά από εξετάσεις που όλες οδηγούσαν στο ίδιο πόρισμα!!! Η μικρή μου έπρεπε να χειρουργηθεί. Και εγώ αισθανόμουν ότι ζούσα έναν εφιάλτη και περίμενα να νιώσω το ταρακούνημα αυτού που θα με ξυπνούσε για να μου πει : «Ξύπνα όνειρο ήτανε και πάει».
Το παιδί μου χειρουργήθηκε όπως είχε αποφασιστεί αλλά εκείνη τη μέρα στα χέρια μου έφτασε ένα χαρτί που στην αρχή του έγραφε: «Εύρημα» : όγκος κάτω γνάθου» και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα το πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στη λογική και στην τρέλα.
Πόσο γρήγορα χάνεις όλα αυτά που θεωρείς δεδομένα!!! Χιλιάδες σκέψεις, εικόνες και ερωτηματικά πλημμύρισαν το μυαλό μου!!!
«Όγκος; Καρκίνος; Χημειοθεραπείες; Αρρώστια; Θάνατος; Στη Μαρία μου; Την δική μου Μαρία;». Την κράτησα στην αγκαλιά μου τόσο σφιχτά, σα να μην υπάρχει αύριο, λες και πως αν την κράταγα έτσι κανένας δε θα μπορούσε να μου την πάρει!!!
Η μικρή μου αποκοιμήθηκε μετά από μια δύσκολη μέρα και εγώ βγήκα στο μπαλκόνι του δωματίου της κλινικής θέλοντας να νιώσω τον καθαρό αέρα στο πρόσωπό μου, να πάρω μια βαθιά ανάσα και να ξανά μπω στο δωμάτιο να δώσω άλλη μια παράσταση μπροστά στο παιδί μου που δεν έπρεπε να καταλάβει τίποτα.
Και εκεί στο τζάμι του διπλανού δωματίου είδα ένα μικρό αγοράκι να με κοιτάει με δυο πελώρια καταγάλανα μάτια και ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο!!! Σήκωσα το χέρι μου και τον χαιρέτησα με όση δύναμη μου είχε απομείνει και τότε στο παράθυρο πλησίασε και η μαμά του!!!
Μου είπε πως ο «Άγγελος» έχει διαγνωστεί με καρκίνο και πως μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία όλη του τη ζωή!!! «Πως γίνεται Θεέ μου; είναι τόσο μικρός και εύθραυστος!!!» σκέφτηκα. Κι όμως έκανα τόσο μεγάλο λάθος!!! Ο «Άγγελος» είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που έχω γνωρίσει!!! Που με καλωσόρισε στο «σπιτικό» του με το πιο ζεστό χαμόγελο που έχω νιώσει και που καθ΄ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μου με τη μητέρα του, ο ίδιος ανάμεσα στους ορούς και στα φάρμακα μου δίδαξε το μεγαλύτερο και το ομορφότερο μάθημα της ζωής μου: «Ποτέ μη σταματάς να παλεύεις και να ελπίζεις».
Ο δικός του αγώνας ήταν που μου έδωσε τη δύναμη να μπω ξανά στο δωμάτιο της κόρη μου, να την φιλήσω και να της ψιθυρίσω πως ότι και να γίνει εμείς θα το παλέψουμε μέχρι το τέλος, χέρι χέρι!!!
Ευτυχώς για μας το αποτέλεσμα της βιοψίας έδειξε ότι ο «όγκος» ήταν καλοήθης. Υπάρχουν όμως τόσοι πολλοί «Άγγελοι» εκεί έξω που δεν έχουν την ίδια τύχη με τη Μαρία μου και καλούνται να παλεύουν καθημερινά για τη ζωή τους!!! Και το κάνουν με τόση αξιοπρέπεια και τόσο θάρρος Χριστέ μου!!! Λένε πως αν δεν μπεις στα παπούτσια του άλλου δεν μπορείς να τον καταλάβεις!!! Και έχουν απόλυτο δίκιο!!! Εγώ μπήκα σ’ αυτά τα παπούτσια, ευτυχώς για λίγο, άλλα κατάλαβα τόσα πολλά για αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους!!!
Σε όλους αυτούς τους «μικρούς» ΜΟΝΟ στην ηλικία ήρωες και στους γονείς τους, που στέκονται ακοίμητοι φρουροί δίπλα στα παιδιά τους με τόση δύναμη, θέλω να εκφράσω τον απέραντο θαυμασμό μου και να τους δώσω μια υπόσχεση: Ότι από εδώ και στο εξής δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα της «γιορτής» τους!!!
Αφιερωμένο στον «Άγγελο» τον δικό μου ήρωα.
~ Λιακοπούλου Ελένη.
Δείτε το συγκινητικό βίντεο που περιγράφει μέσα από την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που διαγνώστηκε με καρκίνο, την καθημερινή μάχη που δίνουν αυτοί οι ‘’μικροί ‘’ ήρωες :
#φιλότιμο #philotimo
0 Σχόλια