“Κάποτε, τα καλοκαίρια μας μετρούσαμε πόσα παγωτά φάγαμε, πόσα μπάνια κάναμε. Λά…


“Κάποτε, τα καλοκαίρια μας μετρούσαμε πόσα παγωτά φάγαμε, πόσα μπάνια κάναμε. Λάμπαμε από χαρά με τα πρώτα καρπούζια. Τα βραδιά είχαμε κι ένα μακρυμάνικο για τα θερινά σινεμά δίπλα στη θάλασσα. Οι ντομάτες μοσχομύριζαν, τα ροδάκινα ξεχείλιζαν από γλύκα. Ξεχνιόμασταν στις ατέλειωτες βόλτες και μόνο η πείνα μάς καλούσε να γυρίσουμε σπίτι. Διανύαμε μεγάλες αποστάσεις βολτάροντας πρός τον Φάρο και άντε πάλι πίσω Μια μπάλα μπορούσε να μας κρατήσει χαρούμενους όλη μέρα. Νιώθαμε ασφαλείς. Βρίσκαμε τους καλοκαιρινούς φίλους μας μετά από το χειμώνα στην πόλη και ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα, παρόλο που τα σώματά μας άλλαζαν ταχύτατα. Κάποτε, στα χρόνια της αθωότητας, ζούσαμε χωρίς φόβο, χωρίς αίσθηση κινδύνου. Πιστεύαμε ότι οι γονείς μας θα ζουν για πάντα, ότι οι θάλασσες θα έμεναν αμόλυντες για πάντα, ότι τα δέντρα θα πολλαπλασιάζονται για πάντα, ότι η ζωή μας ανήκει και το όριο μας είναι ο ουρανός. Κάτι δεν υπολογίσαμε σωστά. Κάποιο λάθος κάναμε.”

πηγή: Pavlos Vouzoulidis

"Κάποτε, τα καλοκαίρια μας μετρούσαμε πόσα παγωτά φάγαμε, πόσα μπάνια κάναμε. Λά... 1


Σου αρέσει; Μοιράσου το με τους φίλους σου!

0 Σχόλια

Your email address will not be published. Required fields are marked *