«Ἔθνος Ἑλληνικὸ ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει καὶ δὲν κατέπεσεν ποτέ»
~ Ιωάννης Α. Καποδίστριας
Ὡς Ἔθνος ζοῦμε στὰ πρόθυρα τῆς παράνοιας. Κομίζουμε ἔνδοξη Ἱστορία. Ὑπερτρισχιλιετὴ Παράδοση. Τὸ ὄνομά μας ταυτίζεται μὲ τὴν Ἐλευθερία καὶ τὸν Ἄνθρωπο, τὸν Ἡρωϊσμὸ καὶ τὴν Δημοκρατία.
Ἑλλὰς σημαίνει Πολιτισμός. Καὶ ὅμως. Τὸ ἀρχέγονο Ἑλληνικὸ, τὸ συνυφασμένο μὲ τὴν μοῖρα τῆς Οἰκουμένης Ἔθνος, ἐδῶ καὶ 189 συναπτὰ ἔτη, ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ ἕνα κράτος βαυαρικῆς ἐμπνεύσεως καὶ κοπῆς, ποὺ συνειδητὰ ἐπιλέγει τὴν συνύπαρξη μὲ ἔθνη τὰ ὁποία δὲν ἔχουν πάψει νὰ καταρρακώνουν κάθε ἀνθρώπινη ἀξία.
Συνυπάρχουμε μὲ τὴν αὐθαιρεσία καὶ τὸ ἔγκλημα.
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουμε Ἐθνικὸ μας Ποιητὴ τὸν Ὅμηρο καὶ τὸν Διονύσιο Σολωμό, πατέρα μας τὸν Αἰσχύλο καὶ τὸν Κάλβο καὶ ταυτόχρονα νὰ ἔχουμε συναλλαγὲς μὲ βαρβάρους;
Τὰ Ἔθνη ἐξαλείφονται ἀπὸ προσώπου Γῆς λόγῳ εἴτε τοῦ φυσικοῦ εἴτε τοῦ ἠθικοῦ τους θανάτου. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει ὅταν συγχωνεύονται. Διακαὴς πόθος τοῦ δεσποτισμοῦ παραμένει ἡ ὑποδούλωση καὶ συγχώνευση τῆς Ἑλλάδος μὲ τοὺς ἀλλόφυλους καὶ ἀλλόγλωσσους δορυκτήτορές του. Ὁρισμένοι μάλιστα ἐκπρόσωποι τῆς βαρβαρότητος, θεωροῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ πάθει ὅ,τι ἔπαθαν ἄλλα ἔθνη, τὰ ὁποία ἐνταφιάσθηκαν αὐτοβούλως καὶ διὰ παντὸς μὲ τὸ συγχωνευτικὸ σάβανο τῶν κατακτητῶν τους.
Ἔρχονται καὶ τὰ παιδικὰ ὄνειρα τοῦ τούρκου καὶ ἐγείρουν ἕνα πολὺ συγκεκριμένο ἐρώτημα. Διαθέτουμε Ἦθος Ἐθνικὸ ἢ ὄχι; Καὶ ἂν διαθέτουμε, ποιὸ εἶναι τὸ Ἦθος ποὺ ὑπαγορεύει ἡ Ἐθνικὴ μας Συνείδηση; Τὸ Ἦθος τοῦ Σωκράτη καὶ τοῦ Θουκυδίδη ἢ ἐκεῖνο τοῦ Ἀμπντούλ Χαμίτ; Ἐπιλέγουμε τὸν Τρόπο τοῦ Καποδίστρια ἢ τοῦ Μέττερνιχ;
Τὰ ἐλαττώματά μας, ὅλα ἐκεῖνα τὰ πάθη ποὺ μᾶς ταπεινώνουν καὶ μᾶς ἐξισώνουν μὲ τοὺς βαρβάρους, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀμάθειας καὶ τῆς τυραννίας ποὺ μᾶς δυναστεύει. Τολμήσαμε νὰ βάλουμε τὸ ἄτομο ψηλότερα ἀπό τὸν Ἄνθρωπο, τὸ ἐγὼ πάνω ἀπό τὸ Ἐμεῖς. Ἀστόχαστοι, ἀκολουθήσαμε τὸ ξένο καὶ, ἔκτοτε, μένουμε ξωπίσω του. Ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἔλλειμμα Παιδείας καὶ Ἐλευθερίας, τὸ κριτικό πνεῦμα χάνεται. Παραδίδεται στὴν ἀπάτη.
Ὁ Κυβερνήτης συνήθιζε νὰ λέει:
“Οἱ ἐπιτροπὲς καὶ ἡ προσωρινότης κατέστρεψαν τὴν Ἑλλάδα.”
Δύο αἰῶνες πέρασαν καὶ τὰ πράγματα ὄχι μόνον δὲν βελτιώθηκαν ἀλλὰ παρουσιάζουν μία ἄνευ προηγουμένου ὀξύτητα.
Ἔντιμες ἐπιτροπὲς καθημερινὰ προβαίνουν σὲ γενναῖες καὶ φωτεινὲς πράξεις. Πράξεις ποὺ δικαιολογοῦν πέρα ὡς πέρα τὴν ὕπαρξή τους. Οἱ ἴδιοι πού στηρίζονται στὸ καθεστὼς καὶ πού προσπαθοῦν νὰ τὸ στηρίξουν, δὲν τὸ πιστεύουν. Προσπαθοῦν νὰ τὸ κλέψουν, καί, ὅταν μποροῦν, τὸ κλέβουν. Οἱ ἀξίες ἔχουν φθαρεῖ, μαζὶ τοὺς καὶ οἱ ἄνθρωποι. Τόσο, ὥστε νὰ μὴν εἶναι σὲ θέση νὰ συγκρατοῦν αὐτὸ πού κατ’ ἐπίφασιν ὀνομάζεται κράτος Ἑλληνικὸ.
Νομοτελειακά, κράτος βασιζόμενο σὲ σάπια στηρίγματα πεθαίνει. Γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ, πρέπει νὰ ἀποκατασταθοῦν οἱ Ἀξίες, οἱ καταπατημένες Ἀξίες. Μὲ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀληθινῶν, τῶν προαιώνια Ἑλληνικῶν.
Ἐὰν συμφωνοῦμε ὅτι ὑπάρχει λόγος ὕπαρξης Κράτους, εἶναι ἀνάγκη νὰ κατοχυρωθεῖ -πρωτίστως- ἡ Ἐλευθερία. Κάθε προσπάθεια περιορισμοῦ της, θὰ φέρνει τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα.
Τὰ συντελούμενα δὲν ἀτιμάζουν μονάχα ἐκείνους πού τὰ παρασκεύασαν, ἀλλὰ ντροπιάζουν κάθε τὶ πού λέγεται Ἑλλάδα. Ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους πού ἐκπροσωποῦν τὸ ἑλλαδικὸ κράτος, πού μὲ κουτοπονηριὰ καὶ φόβο ἱκανοποιοῦν τὴν ἰδιοτέλεια τῆς κάθε ἐγχώριας ἤ ἐξωχώριας πατσαβούρας, ὡς Ἕλληνες ἔχουμε κάθε δικαίωμα νὰ ἀξιώνουμε. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ, ἀπὸ κάθε σκοπιά, κοινωνική, πολιτική, ἐπιστημονική, ἀνήκουν τὸ πολὺ στὸν 18ο καὶ 19ο αἰῶνα. Ὡστόσο, εἶναι ἀρκετὰ ἐπιδέξιοι ὥστε νὰ συνεχίζουν νὰ δροῦν εἰς βάρος καὶ τοῦ κράτους καὶ τοῦ Ἔθνους.
Σὲ ἕνα καθεστὼς ὑποτιθέμενης δημοκρατίας, ὅπου ὁ ἄνθρωπος οὔτε πουλιέται, οὔτε ἀγοράζεται, ὁ Ἕλλην καλεῖται νὰ πουλήσει καὶ τὴν ἀνθρωπιὰ καὶ τὴν συνείδησή του. Νὰ σκέπτεται καὶ νὰ πράττει χορεύοντας στοὺς ρυθμοὺς τῶν ἰσχυρῶν.
Κάποιοι μᾶς θέλουν νὰ πιστεύουμε ὅτι δὲν ἔχουμε Πατρίδα νὰ σώσουμε, οὔτε ἐχθρούς νὰ πολεμήσουμε.
Ὅμως. Παρά τὸ βάρος τῆς τυραννίας, παρά τὴν καταδίωξη ἀπό τὸν φόβο, παρά τὴν διάσπαση δυνάμεων, τὴν πλάνη καὶ τὶς ἀπρεπεῖς φιλοδοξίες, ὑπάρχουμε ἀκόμη.
Οἱ καιροὶ δὲν ἐπιτρέπουν ἀνοησία. Μὲ ἀσθενῆ χαρακτῆρα Ἀγῶνας δὲν γίνεται. Καιρός νὰ ἀποβάλουμε κάθε τὶ ποὺ θυμίζει ὑπανάπτυκτους λαούς. Αὐτὴ τὴν φορὰ δὲν ἔχουμε οὔτε τὴν πολυτέλεια οὔτε καὶ τὴν ἀφέλεια νὰ ἐπιτρέψουμε στὸ αἴσθημα τῆς αὐτοσυντήρησής μας καπέλωμα ἀπὸ φατρίες καὶ μπαξίσια. Ἡ πολιτικὴ ὡς κομματικὴ πρακτική, ὡς συμβιβασμός, ὡς ἀγελαῖα ἐκδήλωση δὲν συνάδει μὲ τὸ πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ Ἦθος ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ καιροί.
Φίλτατε Ἀναγνώστη.
Διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴν κήρυξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, ἡ Ἱστορία ἐπανέρχεται δριμύτερη καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ Χρέος. Τὸ Χρέος τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπέναντι στὴν Ἰδέα ἀναστήθηκε ὅταν λίγοι ἀλλὰ ἀμέτρητοι ἔπραξαν τὰ δέοντα.
Μέσα στὶς μικρότητες τοῦ καιροῦ μας, φανερώνεται πολύ καλά ὁ δεσμός ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ πρόσωπα ποὺ μοιράζονται τοὺς ἴδιους πόθους καὶ τὶς ἴδιες Ἀξίες.
Μόνον ἡ Ἰδέα μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποτραβήξει ἀπό τὴν χαμηλή σφαῖρα στὴν ὁποία ἔχουμε ὑποπέσει.
Χρέος μας εἶναι μὲ τὸ γκέμι τοῦ Τρόπου νὰ ἐμποδίσουμε τὸ κτῆνος ποὺ ἔχει σηκώσει κεφάλι καὶ ποὺ ἀνενόχλητο καταστρέφει.
Χρέος μας εἶναι νὰ ἀνακτήσουμε κάθε πεδίο ποὺ παραδόθηκε ἀμαχητί στὸν ἀποτρόπαιο πρωτογονισμό του.
Ὁ μέγας Φιλέλλην Auguste Rodin λέει:
Ἡ μικρὴ ἀλήθεια φέρνει μαζί της τὴν ἀλήθεια ὁλάκερη.
Ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶναι στὰ μέτρα τοῦ Κόσμου. Ὁ Κόσμος εἶναι στὰ μέτρα τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἐποχὴ ὅπου ἡ Ἑλλάδα ἦταν ὑπόδουλη, ἑτερόφωτη καὶ ἐπαρχία τῆς βαρβαρότητας, ἔχει παρέλθει.
Ὁ Σκοπός δὲν εἶναι σχετικός. Εἶναι ἀπόλυτος.
.
Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμὸ,
Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου
0 Σχόλια